In ons leven maken we soms pijnlijke dingen mee. Dingen die ons raken. Soms is dat zo overweldigend, dat we de rouw en de emoties die ermee gepaard gaan niet meteen toelaten. Die drukken we weg. Je kunt deze niet genomen rouw zien als gestolde levensenergie, die we opslaan in ons lichaam. Je lichaam wordt zo een soort ‘herinneringskast’ met laatjes, gevuld met energieblokkades. Deze blokkades of brokstukken zorgen ervoor dat je levensenergie niet meer vrij stroomt. Zo’n brokstuk kun je zien als een soort Babushka poppetje. Je weet wel, die Russische poppetjes, waar eindeloos steeds kleiner wordende poppetjes in elkaar zitten.
Soms gaat er zo’n gesloten laatje open, doordat iets je triggert. Je kunt dit zien als een ingeving of een rilling. Je krijgt een signaal dat er iets ‘los’ wil komen. Wil je dat op dat moment niet en ga je het wegdrukken, dan voeg je een laagje toe aan deze energieblokkade en doe je het laatje weer dicht. Je doet als het ware een iets groter babushka poppetje eroverheen en plaats het vervolgens weer terug in de kast, laatje weer dicht.
Het kan ook voorkomen dat het laatje zich opent, het babushka poppetje eruit komt en je het proces van verwerken aangaat. Dat gebeurde bij mij onlangs in september. En daarover wil ik met je delen. Het is heel persoonlijk. Je kunt er wellicht iets in herkennen.
Een rilling ging door me heen
In september bracht ik met de groep vrouwen die deelnam aan de Deepening Experience (een vijfdaagse training vrouwelijk leiderschap) een bezoek aan een bijzondere krachtplek in de natuur. Deze krachtplek is de grot Cova des Culleram. Een heilige plek waar godin Tanit al decennia lang wordt geëerd. Tanit is een Punische godin die staat voor ‘vruchtbaarheid’. Om deze grot binnen te komen, moet je door een nauwe gang klimmen. Met een rugzak op lukt dat niet – om je een idee te geven hoe smal deze gang is. Ben je door de gang, dan kom je in een mooie grote ruimte in de grot, waar vaak een laagje water staat. Voor mij is dit een soort baarmoeder van Moeder Aarde. Daar in de grot zongen we en bespraken we wat vruchtbaarheid voor ons betekende. Ik nodigde de vrouwen uit om de dierbaren in gedachten te nemen die in hun hart zitten. Ik nodigde hen uit om hun namen uit te spreken in de grot. Als laatste nam ik het woord. Ik sprak de namen uit van mijn dochters en man. En toen kreeg ik een rilling. Ineens realiseerde ik me dat ik voor mijn dochter Amber, een zwangerschap heb gehad die was afgebroken. Een jaar later werd ik zwanger van Amber. Deze eerste zwangerschap, was in feite de eerste keer dat ik had ervaren dat ik vruchtbaar was en zwanger kon worden. De ontroering en de tranen die bij me bovenkwamen, deden me realiseren dat ik om het verlies van deze zwangerschap eigenlijk niet had gerouwd. Het was alsof daar in die grot, een laatje van mijn herinneringskast werd opengedaan, er mocht een laagje van dit babushka poppetje af.
Daar in Ibiza, kwam deze gestolde energie van mij in beweging en ging er een laagje van dit brokstuk af. Ik dacht terug aan de tijd in mijn leven toen dit gebeurde. Toen de miskraam op gang kwam, was ik op bezoek bij vrienden en hun ouders. Ik was daar met mijn man samen op bezoek. Ik kreeg krampen, ging naar het toilet en verloor daar het vruchtje. Ik heb die avond wel verteld dat ik was gaan bloeden en ik dus vermoedde dat dit het einde van de zwangerschap was. Mijn man en mijn vriendin vroegen me of ik naar huis wilde gaan. Maar ik wilde gewoon niet aangaan wat er was gebeurd. Ik heb het rationeel geparkeerd en mijn emoties weggestopt. Ik wilde dat de gezellige avond niet onderbroken werd…
Later heb ik het met mijn gedachten rationeel ‘verwerkt’ en ben ik snel overgegaan in het standje ‘en nu weer door met het volgende’. Ik was eigenlijk een wandelend hoofd in die tijd.
De dans voor Sara
Nou gaat verwerken veelal in laagjes. Nadat dit laagje in Ibiza los kwam, kreeg het verwerken hiervan een vervolg in een sjamanistische trancereis. Ik ben in oktober naar een sjamane gegaan en die heeft me begeleid op een trancereis van meerdere uren. In die trancereis kreeg ik een beeld van een klein meisje te zien. Ze kwam naar me toe en ze zei ‘Ik ben Sara’. Ik wist eigenlijk meteen dat dit het meisje was, die ik meerdere weken gedragen had in mijn schoot. Er golfden emoties van ontroering door me heen. En spontaan ben ik gaan dansen voor haar. Mijn lichaam wist wat de manier was om dit te verwerken. Om de ontroering te dansen en zo te uiten. Het was heel verzachtend en helend. Daarna voelde ik zo veel liefde door mij heen stromen. De brok van gestolde energie die ik had ervaren blokkeerde niet meer mijn levensenergie, maar was vrij. Mijn herinneringskast is weer een stuk meer opgeruimd.
Toen ik thuiskwam en ik met mijn dochters en mijn man deelde wat zich had ontvouwd, werd deze informatie liefdevol opgenomen. Het voelde natuurlijk. Ik voel me krachtiger en vrijer.
Hoe is het met jouw herinneringskast?
Misschien herken je deze metaforen? Hoe is het met jouw lichaam, bekeken vanuit de metafoor van de herinneringskast? En herken je dat, van die babushka poppetjes, de laagjes? Resoneert mijn verhaal misschien bij iets bij jou? Ik hoor het graag van je.
Lessons learned
Wat ik zelf van deze belevenissen heb geleerd? Ik heb weer mogen ervaren hoe krachtplekken in de natuur vaak uitnodigen om ingevingen en inzichten te krijgen. Ingevingen om mee aan de slag te gaan, emoties om te verwerken. En iets verwerken doe je niet alleen rationeel, maar ook emotioneel en lichamelijk. Pas dan vindt verwerking op zielsniveau plaats. Voor mij is het dansen van emoties een mooie, effectieve manier om emoties lichamelijk te verwerken.
Vanuit de familieopstelling heb ik verder geleerd dat het in mijn verhaal gaat over het toestaan van niet genomen rouw. Om deze miskraam niet buiten te sluiten. In de metafoor van de fontein van Els van Stein zijn er in mijn gezin drie kind-plekken. Sara staat op de eerste plek, onze dochter Amber staat op plek twee en onze jongste dochter Roos op plek drie. Zo klopt de stroom van de fontein weer