In deze bizarre tijd van de lockdown die maar voortduurt krijgen we veel op ons bordje. Genoeg om er moedeloos van te raken. Voor mij betekent het dat de ene na de andere training moet worden afgezegd. Het verlies van inkomen. Het gemis van alle leuke avontuurlijke dingen. Het gemis van het knuffelen van dierbaren. Herkenbaar? Hoe raak je niet ontmoedigd?
Edith Eger schreef een mooi boek en ik haal er inspiratie uit om niet ontmoedigd te raken in deze tijden. Edith is een prachtvrouw die de Holocaust overleefde en prachtige boeken heeft geschreven die inspireren om in vrijheid te leven.
‘Bedek knoflook niet met chocolade.’ schrijft Edith
Het idee alleen al, deed mij als chocoholic gruwelen ;-). Toch leert dit beeld me om sneller te herkennen wanneer ik in deze valkuil stap. Het is verleidelijk om hoop te verwarren met idealisme. Idealisme is een verwachting van het leven dat het eerlijk, goed of gemakkelijk zal zijn. Het is een verdedigingsmechanisme, net zoals ontkenning of illusies. Het ontkennen van de werkelijkheid maakt je niet vrij. Dat is ook niet het geval als je de werkelijkheid probeert te verpakken in iets zoets. Ik doe dat bijvoorbeeld als ik bagatelliseer hoe ik me voel en tegen mezelf (of tegen anderen) opleuk wat er allemaal zo positief is aan deze tijd.
Erkennen van de pijn is de sleutel naar bevrijding van hopeloosheid.
Terug naar erkennen, accepteren van de pijn. Mezelf eraan herinneren dat het tijdelijk is. Het helpt om te herinneren dat ik eerder pijn heb doorstaan, wat me vertrouwen geeft in mezelf dat ook deze pijn te doorstaan is.
‘Hoop is de meest gedurfde verbeeldingsdaad’, is eveneens een mooie quote van Edith.
Wij mensen hebben een belangrijke krachtbron in ons. Ons vermogen om te verbeelden. Hoop verbeelden is een investering in nieuwsgierigheid. De bereidheid om iets in jezelf te voeden wat licht opwekt, en wat licht laat schijnen op donkere plekken.
Als tiener maakte ik een donkere periode door. Als ik dan ’s nachts de slaap niet kon vatten, dan pakte ik de IKEA-gids die onder mijn bed lag en ging dan fantaseren hoe ik later zou wonen met mijn gezin en dat we vaak mensen over de vloer kregen en we samen lekker gingen eten. Dat beeld gaf me vertrouwen en maakte me nieuwsgierig naar mijn pad richting de toekomst.
‘Er is moed voor nodig om niet ontmoedigd te raken’, nog zo’n mooie zin van Edith.
Afgelopen voorjaar ben ik op vision quest geweest. Een vision quest is een eeuwenoud overgangsritueel dat in vele culturen wordt toegepast. Je ziet het terug in het sjamanisme. Het markeert een overgang naar een nieuwe fase. Iemand trekt zich een bepaalde periode terug in de natuur, zonder eten en tent. Soms zelfs zonder drinken. Je doet niks. Een overgave aan de natuur. Je overgeven aan je ‘zijn’, je essentie.
Op het einde van die eerste dag tijdens mijn vision quest, werd ik onrustig. Ik werd angstig voor de enorme hoeveelheid uren die ik nog door moest zien te komen zonder eten en tent. Ik wist het even niet meer. En toen kreeg ik een ingeving. Ik pakte dennenappels en ging voor elke dennenappel iets bedenken waar ik dankbaar voor was. Dat kon zijn voor:
* bepaalde ervaringen waar ik blije herinneringen aan koesterde
* wat ik de afgelopen jaren had gemaakt of bereikt of waar ik aan mocht bijdragen waardoor het ten goede was veranderd.
Ik was een hele tijd bezig en de stapel dennenappels werd steeds groter en groter.
Ik had nog twee nachten te gaan, maar deze oefening hielp me als een katalysator voor hoop in de plaats van wanhoop.
Als je geen dennenappels bij de hand hebt, kun je ook gewoon met pen en papier een lijst gaan maken ;-).
Een oefening: ontmoet je toekomstige ‘ik’
Met je fantasie kun je ook op reis gaan. Dankzij onze verbeeldingskracht. Door het volgen van een geleide fantasie waarin je een reis naar de toekomst maakt, kun je een bezoek brengen aan je toekomstige ik.
Dit werkt het beste als iemand anders je begeleidt in deze reis.
Zorg eerst dat je het aangenaam hebt, zodat je gemakkelijker kunt ontspannen, je ademhaling kunt vertragen en verlagen naar onder in je buik. Dan gaan je hersengolven zich aanpassen.
Vervolgens stel je je voor dat je in een mooie plek in de natuur bent waar je het fijn hebt. Er komt iemand naar je toe en je ontmoet daar je toekomstige ik. Je kunt vragen: ‘Wat wil je dat ik weet?’ Daarna kun je jouw toekomstige ik bedanken en neem je afscheid. Vervolgens neem je de omgeving nog eenmaal diep in je op en reis je terug naar het heden. En kom je terug op de plek waar je bent.