Gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen. Dat is belangrijk. Dat is niet overal op de wereld zo. Ook niet waar wij wonen. Vastzitten in opvattingen hoe het hoort te zijn. Slikken, schikken, #metoo, er zijn vele vormen.
Wat is normaal?
Iets normaal vinden, is afhankelijk van cultuur, de gedeelde normen en waarden van een samenleving, het is tijdgebonden. We zijn het normaal gaan vinden dat er ongelijkheid is. Ook in Nederland zie ik om me heen nog niet gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Ik zie dat in hoe we onze organisaties vormgeven, in hoe we ons onderwijs hebben ontworpen, in hoe we onze prestaties waarderen in de maatschappelijke arena. Ik zie hierin een masculine kijk op wat ‘goed is’. Een hogere waardering voor masculine kwaliteiten.
Ongelijkheid in onszelf?
Die ongelijkheid zit ook in ons.
Ik geloof in binnen versus buitenwereld.
Als in de buitenwereld het mannelijke ‘meer’ wordt bevonden, ten opzichte van het vrouwelijke dat we als ‘minder’ voelen. Hoe werkt dat dan in onze binnenwereld? En dan met name in die van ons vrouwen?
Hoe geven wij leiderschap aan onszelf om onze masculine kwaliteiten en eigenschappen in een harmonieus gelijkwaardige balans te brengen met ons feminiene kwaliteiten? Ik ben niet tegen mannen en masculine kwaliteiten. Nee in tegendeel, deze kracht van focus manifestatie en daadkracht is een zeer gewenste kracht.
Alleen de feminiene kracht en kwaliteit van ontvangen, bedding geven, verzachten, intuïtief weten, raakt maar al te vaak ondergesneeuwd, ondergewaardeerd. Ook in de binnenwereld van menig vrouw. En dat herken ik ook bij mezelf.
Je lijf is een herinneringskast
Hier ligt ook een lange geschiedenis aan ten grondslag.
Weet je nog die metafoor dat je lichaam een herinneringskast is? Als we dingen meemaken die heftig zijn, overweldigend zijn, dan slaan we onze emoties op in ons lichaam. Onze cellen hebben een ‘geheugen’. We slaan deze onverwerkte emoties op in onze cellen en weefsels. Als de herinneringskast te vol is, kan onze energie niet meer stromen. Dan ontstaan er vaak klachten. Lees de blog die ik hierover schreef hier nog even na.
Onze collectieve herinneringskast
Als we vanuit het collectief hiernaar kijken, hebben we onze collectieve herinneringskast volgestopt met overweldigende ervaringen die wij als vrouwen hebben meegemaakt. Er zijn in onze geschiedenis veel ervaringen van vrouwen-onderdrukking, niet mee mogen stemmen, voor minder worden gezien.
Het is tijd om ook deze collectieve herinneringskast op te ruimen. Te transformeren, op te ruimen, los te laten, vrij te geven, te verzachten. Dat doen we samen. Als vrouwengroep kunnen we dit gezamenlijk doen, om samen rituelen te doen om voor het collectief hiermee bezig te zijn.
En het mooie is, het werkt ook voor jezelf :-). Om je eigen binnenwereld te voeden met harmonie. Los te laten, vrij te geven. Te verzachten. De komende mini retraite is vrijdag 9 maart. De dag na vrouwendag. Deze retraite gaan we hier samen mee bezig.
Inspiratie voor jou
Voor mij is deze video van ‘Today I rise’ een prachtige inspiratie om die verbinding met het collectief te ervaren. Elke keer weer raakt deze korte video van 4 min mijn hart.
https://vimeo.com/122762336
The world is missing what I am ready to give
My wisdom, my sweatness, my love…
…and my hunger for peace.
Today I call upon my sisters to join a movement of resoluteness and concern
Today is my call to action
Today is the day that I start
To offer the world the wisdom of my heart.
The Goddess Project
Een paar weken geleden zag ik de docu-film The Goddess Project in Amersfoort, georganiseerd door mijn vriendin Joann Bor en Justina Van Baal. Ik heb genoten. En voelde zo dat wat we doen met de vrouwencirkels, de (mini)retraites die ik mag facilliteren, zo mooi hierop aansluit.
Bekijk de trailer van ‘The Goddess Project’ op you tube.